بررسی عوامل تکرار جرم نوجوانان بزهکار استان تهران در پرتو جرم شناسی تعامل‌گرا

برچسب زنی و ایجاد خودانگاره مجرمانه در فرد متهم و یا محکوم طی فرایند کیفری، مطابق یافته های جرم­شناسی تعامل گرا، سبب پایداری فرد در بزهکاری و نهایتا تکرار بزه می­شود. اطفال و نوجوانان بصورتی ویژه در برابر فرآیند مزبور، به دلیل عدم پرورش کامل هویت و شخصیت این گروه سنی و همچنین احتمال بالای عکس العمل و نحوه برخورد این گروه به واکنش‌های اجتماعی رسمی، نسبت به دیگر اقشار جامعه آسیب پذیرترند. از اینروی مقاله حاضر به بررسی عوامل تکرار جرم نوجوانان بزهکار استان تهران در پرتوی جرم­شناسی تعامل گرا تمرکز دارد. جامعه آماری مورد مطالعه در تحقیق حاضر، تعداد 60 نفر از مددجویان کانون اصلاح و تربیت استان تهران در سال 1394می­باشد که سابقه تکرار جرم داشته‌اند و هدف اصلی این پژوهش بررسی تأثیرات برچسب زنی اعم از رسمی و غیر رسمی بر تکرار جرم جامعه آماری مذکور است. اطلاعات جمع آوری شده، با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی و به وسیله نرم‌افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و با استفاده از آزمون رگرسیون و ضریب همبستگی پیرسون، رابطه میان متغیرهای مستقل مورد مطالعه با متغیر وابسته تکرار جرم، مورد بررسی قرار گرفته است. از مهمترین نتایج بدست آمده در تحقیق حاضر می­توان به این امر اشاره نمود که بطور کلی میان برخوردهای خانواده و اجتماع و همچنین مراجع قضایی با نوجوان، پس از محکومیت نخست و ارتکاب مجدد بزهکاری، رابطه مستقیم و معنادار در سطوحی متفاوت وجود دارد. در میان متغیرهای مستقل مورد مطالعه، متغیر تهمت غیر رسمی از طرف خانواده بیشترین تأثیر و متغیر تحقیر و تمسخر مأموران رسمی و انتظامی، کمترین تأثیر را بر متغیر وابسته تکرار جرم داشته‌اند. داده­های این تحقیق با ادعای نظریه پردازان جرم­شناسی تعامل­گرا، مبنی بر تاثیر برچسب­های منحرف (اعم از رسمی و غیررسمی) بر افزایش احتمال درگیری در بزهکاری­، سازگار است.